ကေလးအေတြး

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က အေတြးေလးေတြ သတိ တရရွိခ်ိန္ ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြးတတ္ ေမးတတ္ခဲ့တာေလး ကို သတိရသြားပါတယ္။ ငယ္စဥ္က အျမဲတမ္း တရားျပတတ္ေသာ အဘိုးျဖစ္သူအား ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။

အဂုၤလိမာလဟာ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္းလိုေတာ့တာ သူ႕လက္ညွိဳးျဖတ္လိုက္ေရာ့ေပါ့။

ထိုအခါ အဘိုးက လူသတ္ျပီးမွ လက္ညွိဳးျဖတ္ရတာဟု ရွင္းျပပါသည္။ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္ေနေသာ အိမ္နီးခ်င္းအား ျမင္ဘူးေနေသာေၾကာင့္ လူမသတ္ဘဲလည္း လက္ညွိဳးျဖတ္ လိုရသည္ဟုသာ ထင္ပါသည္။

ဆက္ေမးျပန္ပါတယ္။ ဘိုး...အဂုၤလိမာလ ဟာ လူ၉၉၉ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀ ငရဲမက်ဘဲ နိဗၺာန္ေရာက္သြားရသလဲ။

သူသတ္တဲ့လူေတြက ဟိုအရင္ဘ၀မွာ သူ႕ကိုသတ္ခဲ့ၾကလို႕ ေက်သြားျပီေပါ့။ ျပီးေတာ့ သူက ရဟႏၱာျဖစ္သြားျပီေလ။ ဒီေတာ့ ငရဲမက်ေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႕ရိုးစင္းေသာ ကိစၥမ်ားကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေတြးေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အေတြးေလးေတြကို လည္း အေတြးမွန္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ အဘိုးက လမ္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတြးေလးပါတဲ့ ပံုျပင္ေလး လည္း ေျပာျပအုန္းမယ္......

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက လူႏွစ္ေယာက္ခရီးသြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ ေဗာဓိပင္တစ္ပင္ ေတြ႕ရတယ္။ ေရွ႕ကသြားတဲ့သူက ေဗာဓိပင္ အကိုင္းကို ခ်ိဳးပစ္လိုက္ကေရာ၊ မေကာင္းမႈျပဳတာေပါ့ေလ။ အဲဒီလူဟာ ခရီးဆက္ရင္း လမ္းမွာ ေရႊအိုးတစ္လံုးေကာက္ရသတဲ့...။

ဘုရားပြင့္တဲ့ အပင္ကို ခ်ိဳးပစ္တာ ေရႊအိုးေတာင္ရသလား။

ေအး...ဆက္နားေထာင္ ဒုတိယလူကေတာ့ ေရွ႕က ခ်ိဳးပစ္လိုက္တဲ့ ေဗာဓိပင္အကိုင္းကို ျပန္ျပီး ပ်ိဳးလိုက္တယ္။ ျပန္စိုက္လိုက္တယ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူက်ေတာ့ ခရီးဆက္သြားရင္း ေပါင္က်ိဳးသြားသတဲ့။

ဟင္...ေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူက ေပါင္က်ိဳးသတဲ့လား..။

ေအး...ဒီပံုျပင္ အဆံုးသတ္က သိပ္လွတယ္...။ ဒီလိုကြဲ႕ တကယ္ေတာ့ ေဗာဓိကိုင္းခ်ိဳးတဲ့သူဟာ တကယ္လို႕သာ ေဗာဓိကိုင္းကို မခ်ိဳးခဲ့ရင္ ခရီးဆက္ရင္း ျမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီျမိဳ႕မွာ မင္းေလာင္း ရွာေနတဲ့ ပေရာဟိတ္ေတြနဲ႕ ဆံုျပီး ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ရမွာ၊ မေကာင္းမႈျပဳမိေတာ့ ေရႊအိုး ကေလးပဲရတာေပါ့။

သိျပီ ...သိျပီ အဘိုး... ဒုတိယလူကေတာ့ ေဗာဓိ ကိုင္းပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေပါင္ပဲက်ိဳးတာ၊ တကယ္ဆို သူသာ ကုသိုလ္မျပဳရင္ ေသမွာ မဟုတ္လား။

သာဓု....သာဓု...သာဓု ပါ...ငါ့ေျမးရယ္။

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...